ลองนึกภาพเปิดกระดาษสุดสัปดาห์และดูหน้าปริศนาสำหรับซูโดกุ คุณใช้เวลาช่วงเช้าของคุณไปกับปริศนาตรรกะนี้ เพียงเพื่อตระหนักว่าในสองสามช่องสุดท้ายไม่มีทางที่จะจบมันได้อย่างสม่ำเสมอ
“ฉันคงทำผิดพลาดไปแล้ว” คุณคิด ดังนั้นคุณลองอีกครั้ง คราวนี้เริ่มจากมุมที่คุณทำไม่เสร็จและกลับไปใช้วิธีอื่น แต่สิ่งเดียวกันก็เกิดขึ้นอีกครั้ง คุณเหลือเพียงไม่กี่ช่องสุดท้ายและพบว่าไม่มีวิธีแก้ปัญหาที่สอดคล้องกัน
ทำงานตามธรรมชาติพื้นฐานของความเป็นจริงตามกลศาสตร์
เป็นเหมือนซูโดกุที่เป็นไปไม่ได้ ไม่ว่าเราจะเริ่มต้นจากทฤษฎีควอนตัมที่ไหน เราก็มักจะจบลงด้วยปริศนาที่บังคับให้เราต้องคิดใหม่ถึงวิธีการทำงานโดยพื้นฐานของโลก (นี่คือสิ่งที่ทำให้กลศาสตร์ควอนตัมสนุกมาก)
ผมขอพาคุณไปทัวร์สั้น ๆ ผ่านสายตาของนักปรัชญาเกี่ยวกับโลกตามกลศาสตร์ควอนตัม เท่าที่เราทราบ ความเร็วของแสง (ประมาณ 300 ล้านเมตรต่อวินาที) เป็นความเร็วสูงสุดของเอกภพ อัลเบิร์ต ไอน์สไตน์เคยเย้ยหยันระบบทางกายภาพที่มีอิทธิพลต่อกันและกันเร็วกว่าที่สัญญาณไฟจะเดินทางระหว่างกันได้
ย้อนกลับไปในปี 1940 ไอน์สไตน์เรียกสิ่งนี้ว่า ” การกระทำที่น่ากลัวในระยะไกล ” เมื่อกลศาสตร์ควอนตัมปรากฏตัวก่อนหน้านี้เพื่อทำนายเหตุการณ์ที่น่าสะพรึงกลัวดังกล่าว เขาแย้งว่าทฤษฎีนี้ต้องยังไม่สิ้นสุด และทฤษฎีที่ดีกว่านี้อาจบอกเล่าเรื่องราวที่แท้จริงได้
เรารู้ว่าวันนี้ไม่น่าจะมีทฤษฎีที่ดีกว่านี้มากนัก และหากเราคิดว่าโลกนี้ประกอบขึ้นจาก “สิ่งของ” ที่มีความชัดเจนและเป็นอิสระต่อกัน โลกของเราก็ต้องเป็นโลกที่อนุญาตให้มีการกระทำที่น่ากลัวในระยะห่างระหว่างสิ่งของเหล่านี้ได้
2. คลายการยึดเกาะของเรากับความเป็นจริง “จะเกิดอะไรขึ้นถ้าโลกนี้ไม่ได้ถูกสร้างขึ้นจาก ‘สิ่งของ’ ที่แยกออกมาอย่างดีและเป็นอิสระ” ฉันได้ยินคุณพูด “ถ้าอย่างนั้นเราจะหลีกเลี่ยงการกระทำที่น่ากลัวนี้ได้ไหม” ใช่เราทำได้ และหลายคนในชุมชนควอนตัมฟิสิกส์ก็คิดแบบนี้เช่นกัน แต่นี่จะไม่เป็นการปลอบใจไอน์สไตน์
เพื่อนของเขาเกี่ยวกับคำถามนี้ Bohr โต้แย้งว่าเราควรละทิ้งแนวคิด
ที่ว่าสิ่งต่างๆ ของโลกถูกกำหนดเอาไว้อย่างดี ดังนั้นเราจึงสามารถหลีกเลี่ยงการกระทำที่น่ากลัวในระยะไกลได้ ในมุมมองของบอร์ โลกไม่มีคุณสมบัติที่แน่นอน เว้นแต่เราจะพิจารณาดู เมื่อเราไม่ได้มองหา Bohr คิดว่าโลกที่เรารู้ว่ามันไม่ได้มีอยู่จริง
แต่ไอน์สไตน์ยืนยันว่าโลกต้องสร้างจากบางสิ่งบางอย่างไม่ว่าเราจะมองหรือไม่ก็ตาม มิฉะนั้น เราก็ไม่สามารถพูดคุยกันเกี่ยวกับโลกได้ วิทยาศาสตร์ก็เช่นกัน แต่ไอน์สไตน์ไม่สามารถมีทั้งโลกที่เป็นอิสระและชัดเจนและไม่มีการกระทำที่น่ากลัวในระยะไกล … หรือเขาทำได้?
กลับสู่อนาคต
การอภิปรายของ Bohr-Einstein เป็นเรื่องที่คุ้นเคยพอสมควรในประวัติศาสตร์ของกลศาสตร์ควอนตัม มุมที่ไม่ค่อยคุ้นเคยคือมุมมืดมนของปริศนาควอนตัมลอจิกนี้ ซึ่งเราสามารถช่วยเหลือทั้งโลกที่เป็นอิสระและชัดเจนและไม่มีการกระทำที่น่าสะพรึงกลัว แต่เราจะต้องแปลกด้วยวิธีอื่น
หากการทดลองเพื่อวัดระบบควอนตัมในห้องแล็บอาจส่งผลกระทบต่อระบบก่อนการวัด ดังนั้น Einstein ก็สามารถมีเค้กของเขาและกินมันด้วย สมมุติฐานนี้เรียกว่า “ เหตุย้อนหลัง ” เพราะผล ของการทดลองจะต้องย้อนเวลากลับไป
หากคุณคิดว่านี่เป็นเรื่องแปลก คุณไม่ได้อยู่คนเดียว นี่ไม่ใช่มุมมองทั่วไปในชุมชนควอนตัมฟิสิกส์ แต่ก็มีผู้สนับสนุน หากคุณต้องเผชิญกับการต้องยอมรับการกระทำที่น่ากลัวในระยะไกล หรือโลกที่เราไม่รู้จักเมื่อเราไม่ได้ดู การหวนกลับไม่ได้ดูเหมือนตัวเลือกที่แปลกประหลาดแต่อย่างใด
4. ไม่มีวิวจากโอลิมปัส
ลองนึกภาพซุสอยู่บนยอดเขาโอลิมปัสสำรวจโลก จินตนาการว่าเขาสามารถมองเห็นทุกสิ่งที่เกิดขึ้นและจะเกิดขึ้นทุกที่และทุกเวลา เรียกสิ่งนี้ว่า “การมองโลกด้วยสายตาของพระเจ้า” เป็นเรื่องธรรมดาที่จะคิดว่าโลกนี้ต้องมีบางอย่าง แม้ว่าพระเจ้าผู้ทรงเห็นทุกสิ่งเท่านั้นที่จะรู้ได้
เพิ่มเติม: ความขัดแย้งเชิงควอนตัมครั้งใหม่ทำให้รากฐานของความเป็นจริงที่สังเกตกลายเป็นคำถาม
การวิจัยล่าสุดเกี่ยวกับกลศาสตร์ควอนตัมชี้ให้เห็นว่าการมองโลกด้วยสายตาของพระเจ้านั้นเป็นไปไม่ได้ แม้แต่โดยหลักการแล้ว ในสถานการณ์เชิงควอนตัมที่แปลกประหลาดบางอย่าง นักวิทยาศาสตร์แต่ละคนสามารถตรวจดูระบบในห้องแล็บของตนอย่างรอบคอบและบันทึกสิ่งที่เห็นอย่างละเอียดถี่ถ้วนได้ แต่พวกเขาจะไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อต้องเปรียบเทียบบันทึก และอาจไม่มีข้อเท็จจริงที่แน่นอนเกี่ยวกับเรื่องนี้ว่าใครถูกต้อง – แม้แต่ Zeus ก็ไม่สามารถรู้ได้!
ดังนั้น ครั้งต่อไปที่คุณพบกับซูโดกุที่เป็นไปไม่ได้ มั่นใจได้เลยว่าคุณจะได้เป็นเพื่อนที่ดี ชุมชนฟิสิกส์ควอนตัมทั้งหมด และบางทีแม้แต่ Zeus เองก็รู้ว่าคุณรู้สึกอย่างไร
Credit : เว็บสล็อต / ยูฟ่าสล็อต เว็บตรง
