โรคบางอย่างพบได้บ่อยในช็อกโกแลตด็อก ความชุกของโรคผิวหนัง pyo-traumatic (บางครั้งเรียกว่ากลากเปียกหรือจุดร้อน) ในสุนัขสีดำคือ 1.1% ในสุนัขสีเหลืองคือ 1.6% แต่เพิ่มขึ้นเป็น 4% ในสุนัขช็อกโกแลต ในขณะเดียวกัน โรคหูน้ำหนวกภายนอก (การติดเชื้อที่หู) พบได้ในสุนัขสีดำ 12.8% สุนัขสีเหลือง 17.0% และสุนัขช็อกโกแลต 23.4% การวิจัยในมนุษย์ได้เสนอแนะความเชื่อมโยงระหว่างการอักเสบกับอายุขัยที่สั้นลงและคุณภาพชีวิตที่ต่ำลง เป็นไปได้ที่ผิวหนังอักเสบซ้ำๆ และการติดเชื้อที่
หูในสุนัขช็อกโกแลตจะสร้างภาระทางภูมิคุ้มกันที่ทำให้อายุสั้นลง
สีอาจดูไม่เชื่อมโยงกับสุขภาพตั้งแต่แรกเห็น แต่ความเชื่อมโยงระหว่างสีขนกับโรคในสุนัขนั้นเป็นที่ยอมรับกันดี ยีน Piebald หรือ “S” สามารถเพิ่มปริมาณสีขาวในขนของสุนัขและทำให้ตาของสุนัขสว่างขึ้นเป็นสีน้ำเงิน แต่ยังทำให้มีอัตราหูหนวกสูงในหูข้างเดียวหรือทั้งสองข้าง
ในอีกตัวอย่างหนึ่ง ยีนเมิร์ลหรือ “M” ทำให้สุนัขมีขนเป็นจุดสีซีดและมักมีดวงตาสีฟ้า แต่ก็เชื่อมโยงกับอัตราการตาบอดและหูหนวก ที่สูงเช่น กัน ตัวอย่างที่หายาก ได้แก่ภาวะเม็ดเลือดขาวนิวโทรพีเนียแบบเป็นวงจร (“กลุ่ม อาการGrey Collie Syndrome”) และผมร่วงแบบเจือจางด้วยสี
แม้ว่ายีนสีขนจะไม่ได้ส่งผลเสียต่อสุขภาพของสุนัข แต่ปัญหาก็ยังคงเกิดขึ้นได้เมื่อสีที่ผิดปกติกลายเป็นที่นิยม ยีนสำหรับบางสีอาจค่อนข้างหายากในประชากรหรืออาจซ่อนอยู่ในพ่อแม่ที่มีสีต่างกัน หมายความว่าผู้เพาะพันธุ์อาจถูกล่อลวงให้ใช้สุนัขมากเกินไปซึ่งพวกเขารู้แน่ว่าแสดงหรือซ่อนยีนหายาก
อ่านเพิ่มเติม: อารมณ์ของสัตว์จ้องมองเราต่อหน้า – สัตว์เลี้ยงของเรามีความสุขหรือไม่?
นี่คือกรณีของลาบราดอร์ช็อกโกแลตของเรา: ช็อกโกแลตเป็นลักษณะด้อย ซึ่งหมายความว่าทั้งพ่อและแม่ต้องมีติดตัวไปด้วย การผสมพันธุ์ลูกสุนัขช็อกโกแลตจากกลุ่มยีนที่ตื้นกว่านี้มีความเสี่ยงเพิ่มเติมต่อสุขภาพและโรคภัยไข้เจ็บ
และไม่ใช่แค่สุขภาพร่างกายเท่านั้นที่มีความเชื่อมโยงกับสีขนอย่างน่าประหลาดใจ พฤติกรรมก็เชื่อมโยงกับสีขนด้วยเช่นกัน ตัวอย่างเช่น ดูเหมือนจะมีความเกี่ยวข้องกันระหว่างสีขนและความก้าวร้าวในค็อกเกอร์ สแปเนียลที่ทำสีเอง (สีทองและสีดำซึ่งแตกต่างจากสีสวาด )
แม้ว่าจะไม่ชัดเจนว่าสีขนส่งผลต่อบุคลิกภาพที่ได้รับการยกย่อง
อย่างกว้างขวางของลาบราดอร์หรือไม่ แต่ลาบราดอร์ช็อกโกแลตมีเรตินาที่แตกต่างจากสีเหลืองและสีดำ และความแตกต่างของเรตินาในสายพันธุ์อื่น ๆนั้นถือเป็นสาเหตุของความแตกต่างทางพฤติกรรมในสายพันธุ์อื่น ๆ (เช่นใน พฤติกรรมการไล่ตามของสัตว์ที่เรียกว่า ไซท์ฮาวด์ เช่น วิปเพ็ต เกรย์ฮาวด์ และอัฟกานิสถาน ฮาวด์)
พลังแห่งความชอบ
น่าแปลกที่แม้ว่าจะกลายเป็นว่าสีของลาบราดอร์ไม่ส่งผลต่อพฤติกรรมของพวกมันรอบตัวเรา แต่ก็มีหลักฐานบางอย่างที่บ่งชี้ว่าอาจส่งผลต่อพฤติกรรมของมนุษย์เราที่มีต่อพวกมัน การศึกษาชิ้นหนึ่งพบว่าคนที่ดูรูปถ่ายของสุนัขสีเหลืองและสีดำให้คะแนนสุนัขสีเหลืองสูงกว่ามากในด้านความเป็นมิตร มโนธรรม และความมั่นคงทางอารมณ์
ในทำนองเดียวกันการศึกษาพบว่าคนเดินถนนมองว่าสุนัขสีซีดเป็นมิตรกว่าสุนัขสีเข้ม แท้จริงแล้วสุนัขสีดำถูกปองร้ายไม่น้อยไปกว่าวินสตัน เชอร์ชิลล์ ซึ่งเรียกความหดหู่ของตัวเองว่าเป็นสุนัขสีดำ เป็นไปได้ด้วยซ้ำว่าผู้เพาะพันธุ์อาจเลือกพันธุ์ที่มีคิ้วสีแทน เช่น ร็อตไวเลอร์และเคลพีส์ เนื่องจากความแตกต่างของคิ้วที่แสดงออกทำให้อ่านใบหน้าได้ง่ายขึ้น
เราอาจชอบสุนัขที่มีขนคิ้วที่ตัดกันสูงเพราะสามารถอ่านสีหน้าของพวกมันได้ง่ายกว่า ชัตเตอร์
อ่านเพิ่มเติม: สุนัขมีความรู้สึกหรือไม่?
แต่ไม่ว่าความประทับใจแรกของเราที่มีต่อสุนัขในรูปถ่าย สุนัขข้างถนน หรือลูกสุนัขตัวใหม่ที่เราเพิ่งนำเข้าบ้าน เจ้าของสุนัขทุกคนสามารถบอกคุณได้ว่าความสัมพันธ์ของเรากับเพื่อนสุนัขมีความสำคัญมากกว่ารูปลักษณ์ภายนอก
มีการประเมินว่ามีสุนัขมากกว่า 43,000 ตัวถูกการุณยฆาตในศูนย์พักพิงและเงินปอนด์ต่อปีในออสเตรเลีย และมีหลักฐานว่า 65% ของเจ้าของรายงานเหตุผลทางพฤติกรรมในการยอมจำนนสุนัขของพวกเขาซึ่งมักเป็นเพราะสุนัขได้รับการฝึกฝน และได้รับการจัดการทางสังคมที่ไม่ดี พูดได้อย่างปลอดภัยว่าสุนัขเหล่านี้ไม่ได้ถูกส่งไปยังศูนย์พักพิงเนื่องจากสีของพวกมัน
อ่านเพิ่มเติม: อารมณ์ของสัตว์จ้องมองเราต่อหน้า – สัตว์เลี้ยงของเรามีความสุขหรือไม่?
ในแต่ละชั่วอายุคนในโครงการเพาะพันธุ์ คนเราสามารถก้าวได้เพียงจำนวนหนึ่งเท่านั้น เนื่องจากผู้เพาะพันธุ์ต้องคำนึงถึงลักษณะรายละเอียดต่างๆ ที่ระบุไว้ในมาตรฐานสายพันธุ์ จึงมีโอกาสจำกัดในการผสมพันธุ์สำหรับลักษณะที่ส่งเสริมสวัสดิภาพและความสามารถในการปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมในเมือง
พ่อพันธุ์แม่พันธุ์สามารถมุ่งเน้นไปที่การคัดเลือกให้มีนิสัยและสุขภาพที่ดีมากขึ้น แต่ถ้าให้ความสนใจน้อยลงกับลักษณะผิวเผิน ท้ายที่สุดแล้ว สุนัขไม่สามารถเป็นสีที่ “ผิด” ได้
แนะนำ 666slotclub / hob66
